Pigwóweczka!

Od kilku lat regularnie w okresie jesienno-zimowym robią pigwówkę. W Polsce mieliśmy na działce swój krzaczek, który jednego roku mniej następnego bardziej obradzał w owoce pigwowca, tak więc zawsze na jakiś zapas pigwóweczki wystarczało. Będąc za granicą zauważyłem, że w mojej okolicy rośnie mnóstwo krzaków pigwowca japońskiego (bo właśnie
z jego owoców robię wódeczkę) i na dodatek nikt nie zbiera owoców. Długo się nie zastanawiałem.

Owoce zrywam w okolicach listopada tuż po pierwszych przymrozkach. Mam wtedy pewność,
że owoce będą dojrzałe i soczyste, a co najważniejsze wydrążenie środka nie będzie sprawiało dużo problemów.

Po zborach i wstępnej selekcji (brzydkie, nadgnite pigwy wyrzucam), pigwy sparzam, zalewając je gorąco wodą zagotowaną w czajniku, następnie pod bieżącą wodą szoruje je dość dokładnie
w celu pozbycia się wszelakiego brudu.

Gdy owoce są już umyte czas na przygotowanie ich do zasypania cukrem. Pigwy rozkrajam, wydrążam środek (pestki) a następne kroje na mniejsze kawałki. Wcześniej obierałem pigwę
ze skórki ale podpatrzyłem na innych stronach, że nie jest to konieczne, więc tego już nie robię. Smak taki sam a o wiele mniej roboty. Niektórzy nawet oszczędzają sobie usuwania pestek
i po prostu pokrojone w ćwiartki pigwy od razu zasypują cukrem. Ten sposób jakoś do mnie nie dociera, dlatego wolę pestki wydrążyć i mieć spokojną głowę, że pigwówka nie będzie gorzka itp.

Gdy owoce są już przygotowane potrzebujemy dużego słoja lub innego pojemnika do którego będziemy na zmianę wrzucać porcję pigwy, a następnie zasypywać owoce cukrem. I tak, aż do wyczerpania pigwy. Ilość cukru powinna być proporcjonalna do wagi pigwy (1 kilogram owoców pigwowca najlepiej zasypać 1 kg cukru).

Tak przygotowane owoce odstawiam w dość chłodne miejsce, bo nie chcę żeby zaczęły fermentować. Jeżeli ktoś chce mieć spokojną głowę może już na tym etapie wlać trochę wódki bądź kieliszek spirytusu do pojemnika z pigwą i mieć pewność, że proces fermentacji się nie zacznie. W ciągu 2-3 dni z cukru raczej nic nie zostanie, a owoce będą pływać w ładnie pachnącym, żółtym syropie. Przez okres „leżakowania” w słoju kilka razy dziennie miąchałem nim, żeby cukier dobrze się rozpuścił.

Po 3 dniach za pomocą sitka najpierw dużego później z mniejszymi dziurkami zlałem powstały syrop. Do zlewania soku świetnia sprawdza się też pielucha tetrowa. Bardzo dobrze zatrzymuje wszystkie paprochy i inne ustrojstwa, które pływają w naszym soku, a których nie chcemy, ażeby w nim były.

Lekko odciśnięte owoce pigwy nadają się teraz do powtórnego zasypania cukrem. Z tym,
że cukru trzeba dać już zdecydowanie mniej niż za 1 razem gdyż owoce nie są już tak soczyste jak na początku i duża ilość cukru nie ma szans rozpuszczenia się. Zlany sok przelałem do butelki i wlałem trochę wódki (ok. 100 ml.), żeby zatrzymać ewentualny proces fermentacji
(nie dolewałem alkoholu wcześniej)  postawiłem w chłodne miejsce (nie do lodówki chociaż chyba by się nic z sokiem nie stało).

Po kolejnych dwóch-trzech dniach powtórzyłem wszystkie czynności związane ze zlewaniem soku powstałego po rozpuszczeniu cukru. Owoce wyrzuciłem. Niektórzy zostawiają je i robią z nich dżemy czy dodają po trochu do herbaty. Ja się w takie rzeczy nie bawię. Tak więc wszystko poszło do kosza. Do zlanego syropu dodałem ten z poprzedniego zlewania i wymieszałem
to wszystko z wódką. Wyszło mi około 0,7 litra soku i do tego dodałem 1,4 litra wódki. Rozlałem do butelek i odstawiłem w ciemne miejsce, żeby odstało.

Po kilkunastu dniach w zasadzie pigwówkę można już pić, ale ja zawsze staram się, żeby przynajmniej rok odstała bo po takim czasie jasno żółty płyn zmienia kolor na piękny klarowny bursztynowy kolor. A wtedy nie pozostaje już nic innego jak tylko konsumpcja.

P.S. Taka pigwówka jest bardzo dobra na przeziębienie bo ma w sobie ogromne ilości witaminy C. Gdy choroba męczy, trzeba wypić sporej wielkości kieliszek i do łóżka wygrzewać się. Następnego dnia powinno być już znacznie lepiej w kwestii choroby.

Alex Van der Beck